Ruch wykonywany w stawach podczas życia człowieka prowadzi do powolnego zużycia, którego stopień zależny jest od wielu czynników wewnętrznych i zewnętrznych. Odczuwane dolegliwości bólowe stawu stopniowo narastają powodując, że chory zaczyna szukać pomocy lekarskiej. Schorzenie to określa się wieloma terminami - zmiany zwyrodnieniowe, zmiany zwyrodnieniowo zniekształcające, choroba zwyrodnieniowa, ostaoarthritis, osteoarthrosis i in.
Istotą choroby zwyrodnieniowej jest choroba chrząstki stawowej powodująca jej zniszczenie. Wynikiem badania lekarskiego może być ustalenie przyczyny powodującej chorobę ale istnieje duża grupa chorych, u których nie daje się jej ustalić i określamy ja jako pierwotną, idiopatyczną. Wpływ na powstanie oraz rozwój zmian zwyrodnieniowych stawu mają m.in. wady wrodzone stawu, przebyte urazy stawu powodujące jego zniekształcenie czy niestabilność, długotrwałe przeciążenia (w tym nadwaga, intensywne uprawianie sportu), bakteryjne zapalenia stawu, schorzenia reumatyczne, zaburzenia endokrynologiczne, uwarunkowania genetyczne i wiele innych.
Przebieg choroby jest na ogół powolny rozpoczynając się niewielkimi zmianami chorobowymi w zakresie chrząstki stawowej. W miarę trwania choroby dochodzi do dalszego jej niszczenia aż do stadium zaawansowanego, w którym stwierdzamy odsłonięcie kości co objawia się w badaniu radiologicznym jako zniesienie szpary stawowej. Wraz z postępem choroby, wzrostem dolegliwości bólowych dochodzi również do oszczędzania kończyny przez chorego, ograniczania ruchu w stawie co prowadzi do wystąpienia przykurczów stawowych, dalszego wzrostu dysfunkcji narządu ruchu i kalectwa.
Choroba zwyrodnieniowa stawu leczona jest głównie i długotrwale w trybie ambulatoryjnym. Zmiany o większym zaawansowaniu wymagają leczenia operacyjnego z zastosowaniem nowoczesnych technik jak np. artroskopia, endoprotezoplastyka. W dobranych przypadkach wykonywane mogą być także osteotomie, operacje przecięcia kości zmieniające konfigurację stawu i warunki biomechaniczne.